در دل زارم نگر، تا به چه حیرانی است

بر سر خوان غمت باز به مهمانی است

باز گذارش به غم، کوبه غم ارزانی است

هیچ نگویی بدو کین چه پریشانی است؟

تا ز غمت دیده ام در گهر افشانی است

بخت بد آخر بگو کین چه پریشانی است

نوبت کارم کنون بی سر و سامانی است

روز امیدم چو شب تیره و ظلمانی است

جستن وصلت مرا مایهٔ نادانی است

دوست مدارش، که او دشمن پنهانی است