ای راحت روانم، دور از تو ناتوانم

این هم روا ندارم کایی برای جانی

بگذار تا بمیرم در آرزوی رویت

دارم بسی شکایت چون نشنوی چه گویم؟

گیرم که من نگویم لطف تو خود نگوید:

ای بخت خفته، برخیز، تا حال من ببینی

ای دوست گاهگاهی میکن به من نگاهی

بر من همای وصلت سایه از آن نیفکند

ای طرفه تر که دایم تو با منی و من باز

کس دید تشنه ای را غرقه در آب حیوان

زان دم که دور ماندم از درگهت نگفتی:

هرگز نگفتی، ای جان، کان خسته را بپرسم

اکنون سزد ، نگارا، گر حال من بپرسی

بر دست باد کویت بوی خودت فرستی

باری، عراقی این دم بس ناخوش است و در هم