اگر فرصت دهد، جانا، فراقت روزکی چندم

درآ شاد از درم خندان که در پایت فشانم جان

چو با خود خوش نمی باشم، بیا ، تا با تو خوش باشم

نیابی نزد مهجوران، نپرسی حال رنجوران

بیا کز عشق روی تو شبی خون جگر خوردم

مرا خوش دار، چون خود را به فتراک تو بر بستم

ز لفظ دلربای تو به یک گفتار خوشنودم

وصالت، ای ز جان خوشتر، بیابم عاقبت روزی

وطن گاه دل خود را به جز روی تو نگزینم

ز هستی عراقی هست بر پای دلم بندی