من باز ره خانهٔ خمار گرفتم

سجاده و تسبیح به یک سوی فکندم

کارم همه با جام می و شاهد و شمع است

شمعم رخ یار است و شرابم لب دلدار

چشم خوش ساقی دل و دین برد ز دستم

پیوسته چینین می زده و مست و خرابم

شیرین لب ساقی چو می و نقل فرو ریخت

چون مست شدم خواستم از پای درآمد

آویختم اندر سر آن زلف پریشان

گفتی: کم سودای سر زلف بتان گیر،

با توبه و تقوی تو ره خلد برین گیر

در نار چو رنگ رخ دلدار بدیدم

المنة لله که میان گل و گلزار

بگرفت به دندان فلک انگشت تعجب

دور از لب و دندان عراقی لب دلدار