93
غزل شمارهٔ ۱۳۱
بی دلی را بی سبب آزرده گیر
خاکساری را به خاک اسپرده گیر
خسته ای از جور عشقت کشته دان
واله ای از عشق رویت مرده گیر
گر چنین خواهی کشیدن تیغ غم
جانم اندر تن چون خون افسرده گیر
چند خواهی کرد ازین جور و ستم؟
بی دلی از غم به جان آزرده گیر
برده ای، هوش دلم، اکنون مرا
نیم جانی مانده وین هم برده گیر
گر بخواهی کرد تیمار دلم
از غم و تیمار جانم خرده گیر
ور عراقی را تو ننوازی کنون
عالمی از بهر او آزرده گیر