هر سحر صد ناله و زاری کنم پیش صبا

باد می پیمایم و بر باد عمری می دهم

چون ندارم همدمی، با باد می گویم سخن

آتش دل چون نمی گردد به آب دیده کم

تا مگر خاکستری گردم به بادی بر شوم

مردن و خاکی شدن بهتر که بی تو زیستن

خود ندارد بی رخ تو زندگانی قیمتی