یا رب، این بوی خوش ز گلستان آید؟

یا صبا بوی سر زلف نگاری آورد

یا شمال از دم عیسی نفسی بویی یافت

شمس دین، آنکه بدو دیدهٔ من روشن شد

به جمالش سزد ار چشم جهان روشن شد

لطف فرمود و فرستاد یکی درج گهر

تا مرا در نظر آید خط جان پرور او

شاید ار آب حیات از سخنش می بچکد

جان من در شکر آب و شکر اندر خط شد

شکر کردم که پس از مدت سی و شش سال

ای برادر، چه دهم شرح؟ که دور از تو مرا

چند سرگشته دویدم چو فلک تا آخر

آنچه بینی که ندارم ز جهان بر جگر آب

این همه هست و نیم از کرم حق نومید

آخر این بخت من از خواب درآید سحری

چند گردم چو فلک گرد جهان سرگردان؟

یافتم صحبت اوتاد اگر روزی چند

تا بود در خم چوگان هوا گوی دلم

یوسف گمشده چون باز نیابم به جهان

بلبل آسا همه شب تا به سحر نعره زنم

گر نخواهد که همی با وطن آید لیکن

به عراق ار نرسد باز عراقی چه عجب؟