که مست بودم از آن می که جام اوست جهان

در آن نفس که ز جان جهان نبود نشان

در آن مقام که می زیستم به جان کسان

ز باده ای که شد از لطف او قدح خندان

ببین شراب چه باشد، ندیم، خود میدان

که جرعه چین در اوست روضهٔ رضوان

که خاکروب در اوست حوری و غلمان

درین مقام یکی بود مطرب و الحان

که دید می که بود جام او رخ تابان؟

هم از صفای قدح می نمود باده عیان

ظهور یافت ازین امتزاج ساغر جان

ز حسن کرد دوصد رنگ آشکار و نهان

پدید می شود این رنگ های بی پایان؟

که می نماید از اجرام جام، این الوان؟

بهر صفت که بود جام بر زند سر از آن

گهی به گونهٔ عاشق چو نوبهار و خزان

جهان تیره کنون دم به دم زمان به زمان

که مه ز تابش خورشید می شود رخشان

مئی پدید شود از سرای غیب در آن

ولیک مستی هر مست هست دیگرسان

ازین شراب نصیب، از جماد تا حیوان

عجب نباشد اگر می شود به سر غلتان

هم از برای مه و مهر می رود خندان

چرا شکوفه کند باغ و بشکفد بستان؟

وگرنه بلبل بیدل چرا زند دستان؟

چرا کند به جهان در خرابی آن فتان؟

همیشه مست و خرابم ز غمزهٔ جانان؟

چراست نام من از جملهٔ جهان انسان؟

برو مگیر، که آندم نه آن اوست زبان