با یکی مردک کناس همی گفتم دی

صنعت و حرفت ما هر دو تو می دانی چیست

گفت از عیب خود و از هنر ما مشناس

کار فرمای دهد رونق کار من و تو

کار فرمای مرا پایهٔ من معلومست

باز چون گاو خراس از تو و از پایهٔ تو

که چنان ظن برد او کانچ تو ترتیب کنی

یا چنان داند کین عمر عزیز علما

او چه داند که در آن شیوه چه خون باید خورد

انوری هم ز تو برتست که بر بیخ درخت

غصه خور غصه که خود بر فلک از غصه تو