کز کل خواجگان جهان بوالحسن بهست

آنجا که بر کتف علم پیرهن بهست

آنرا که باغ و برکه و سرو و چمن بهست

در پیش او نهاده به گوهر لگن بهست

گفتم که او سر است و سر آخر ز تن بهست

حال سگان بوالحسن از حال من بهست