ایا صدری که از روی بزرگی

خجل از قدر و رایت چرخ و انجم

کله با همتت بنهاده کیوان

ثریا با علو همت تو

بر دست جوادت چرخ سفله

کفت پیوسته قسمت گاه روزی

به فضل این قطعه برخوان تا که گردد

به اقبال تو دارم عشرتی خوش

مزین کرده مجلس مان نگاری

نشسته ز اقتضای طالع سعد

ز زلفش دست من چون روز وامق

موافق همچو با فرهاد شیرین

بر آن دل کرده خوش کز وصل دوشین

چو چشمش نیم مستیم و مرا نیست

چه صفراهاست کامروز او نکردست

به انعام تو می باید که گردد