شدی و رفت بهین حاصل جهان از دست

سپهر نی دم شخصی دم هنر دربست

یتیم وار برو جان به ماتمت بنشست

فغان ز گردش این جان شکار جورپرست

که گوهری که به سی سال سفت خود بشکست

که آسمان نتواند نظیر آن پیوست

وزین کشنده دو دام سیه سپید که هست

بدین دو دام همین مرغ صید کرد و بجست

نماند مردمک دیده ای که دیده نخست

هزار دیده نگردد ز اشک میگون مست

که از چه عید و عروسی کرانه کرد و برست

از آن قرار نکردی در آشیانهٔ پست

که ماهی فلکی را فرو نگیرد شست