ای سر از کبر بر فلک برده

به عقابی رسیده از مگسی

بس بس اکنون که بیش از این نرسد

بر جهان خواجگی همی رانی

نمک دیگ خواجگی جودست

ای که خرچنگ و خارپشتی تو

خواجه دانم که پیش جیش سخاش

باز اگر تو فقع خوری به مثل

از تو یک قطره خون به حیله چکد

خواجه هستی چرا نیاموزی