خدایگان وزیران و پادشاه صدور

یکی ز آتش جور سپهر بازم خر

عجب مدار که امروز مر مرا دیدست

ز بهر خسرو سیارگان همی خواهد

وگرنه جفته نهد با قبای کحلی خویش

ستارگان را صدره به من شفیع آورد

بدان بهانه که تا آستینش بوسه دهد

ز چاپلوسی این گربه هیچ باقی نیست

مرا زبون نتواند گرفت روبه وار

به کردگار که انصاف من ازو بستان

نه آنکه بر من و بر آسمانت فرمان نیست

مرا به دفع چنو خصم التفات تو بس

به نعمتت که ورقهاش جمله محو کنم

خطی کشیده ام ار خط در این ورق بکشند

یقین شناس که گر دیگران سخن گویند

بدو چگونه دهم کسوتی که از شرفش

ز پرده دار تو تشریف باشد آنچه دهد

وگر برهنه بمانم چو آفتاب و مهش