97
شمارهٔ ۳۵۱ - کیسه ای به حکیم وعده کرده اند آن را با کاردی طلب می کند
ای کمال زمان بیا و ببین
که ز عشقت چگونه می سوزم
با بهار رخت تواند گفت
شب یلداکه روز نوروزم
در فراق رخ چو خورشیدت
روشنایی نمی دهد روزم
کیسه ای دادیم در این شبها
که همی وام صحبت اندوزم
روزها رفت و من نمی دانم
که بر آن کیسه کیسه ای دوزم
یارب از کاردی بود با آن
که بدان کین دشمنان توزم
سر چو سرو از نشاط بفرازم
رخ ز شادی چو گل برافروزم
وگر این کار هست بیهوده
تن زن آنگاه کاسهٔ یوزم
سایه بر کار این سخن مفکن
زانکه چون سایه بر تو آموزم