درین دو روزه توقف که بو که خود نبود

چرا قبول کنم از کس آنکه عاقبتش

مرا خدای تعالی ز آسیای فراز

چو می دهد همه چیزی به قدر حاجت من

ز بهر حفظ حیات آنچه بایدم ز کفاف

هزار سال اگر عمر من بود به مثل

دو نعمتست مرا کان ملوک را نبود