خیره چرا باشد دیو و ستور

ملک پدر در سر شیرین و شور

خود چه تفرج بود اندر تنور

مرغ و قفس نیست که مرده است و گور

حرص چو دانه بکشد همچو مور

سخره توان کرد فلک را به زور

تا برهی از قصب و از سمور

تا نه زنت غتفره گیرد نه پور

خود که گرفتست گریبان عور

گیر که گردون همه ماهست و هور

نفس ترا زانچه که چشمیست کور