صاحبا سقطهٔ مبارک تو

دوش این واقعه چو حادث شد

ماجرایی از آن حکایت کرد

گفت دی خواجهٔ جهان زچمن

مگر اندر میان آن حرکت

خاک در پایش اوفتاد وبه درد

یعنی از بنده در مکش دامن

غیرت غیر برد بر پایش

رخ ترش کرد و آستین بر زد

خاک مسکین زبیم سیلی او

پای میمونش از تزلزل خاک

هم از این بود آنکه وقت سحر

هم از این بود آنکه زاول روز

یا ربش هیچ تلخییی مچشان

نور بر جرم آفتاب فسرد