کی بود کین سپهر حادثه زای

تا چو پرویز نست او که مدام

در جهان بوی عافیت نگذاشت

برنخیزد مگر به دست ستم

می نیارم گریخت گرنه نه من

به بیوسی چو گربه چند کنم

بالله از بس که این لئیم ظفر

آنچنان شد که بر فلک به مثل

زانکه باشد که درمزاج فلک

هر کجا در دل زمین موشی است