که همی بوی عدل نتوان برد

می شناسم که فاعلیست نه خرد

که ره جور جابران بسپرد

تختهٔ دیگران چرا بسترد

نه همه صاف به که بعضی درد

چون کلاهی ببایدش زد و برد

نه در این ماجرا کم است از کرد

خویشتن را شریک ملک شمرد

وقت تسلیم هم قدم نفشرد

تا نباید عنان به دیو سپرد

متحیر همی بباید مرد