قد چون سرو بوستان داری

نه به جان و سرت که جان داری

خویش را چند بر کران داری

روی تا کی ز من نهان داری

جانی و عادت جهان داری

وز جفا سر بر آسمان داری

چند از آن گرچه جای آن داری

سر چه بر انوری گران داری