80
غزل شمارهٔ ۱۸۳
تا رنگ مهر از رخ روشن گرفته ام
بی رنگ او ببین که چه شیون گرفته ام
دریای من غذای دل تنگ من شدست
دریای کشتیی که به سوزن گرفته ام
آهن دلا دلم ز فراق تو بشکند
کو را به دست صبر در آهن گرفته ام
یک روز دامن تو بگیرم که چند شب
در تو به اشک خویش به دامن گرفته ام
تا خود مرا ز بهر تو بودست دوستی
زان بی تو خویشتن را دشمن گرفته ام
ترسم که جان من کم من گیرد از جهان
کز جملهٔ جهان کم جان من گرفته ام