84
غزل شمارهٔ ۱۳۴
یارم این بار، بار می ندهد
بخت کارم قرار می ندهد
خواب بختم دراز شد مگرش
چرخ جز کوکنار می ندهد
روزگارم ز باغ بوک و مگر
گل نگویم که خار می ندهد
بخت یاری نمی دهد نی نی
این بهانه است یار می ندهد
نیک غمناکم از زمانه ازآنک
جز غمم یادگار می ندهد
این همه هست خود ولیکن اینک
با غمم غمگسار می ندهد
زانکه تا دل به گریه خوش نکنم
اشک بی انتظار می ندهد
انوری دل ز روزگار ببر
که دمی روزگار می ندهد
هیچ کس را ز ساکنان زمین
آسمان زینهار می ندهد