73
غزل شمارهٔ ۱۳۱
زلفش اندر جور تلقین می کند
رخ پیاده حسن فرزین می کند
در رکابش حسن خواهد رفت اگر
اسب حسن این است کو زین می کند
بر کمالش خط نقصان می کشد
هرکه اندر حسن تحسین می کند
با رخ و دندانش روز و شب فلک
پوستین ماه و پروین می کند
بر سر بازار عشقش در طواف
دل کنون دلالی دین می کند
با چنین تمکین نباشد کار خرد
گر فلک را هیچ تمکین می کند
هرچه دستش در تواند شد ز جور
بر من مهجور مسکین می کند
عیش تلخ من کند معلوم خلق
گرچه بازیهای شیرین می کند
با که خواهد کرد از گیتی وفا
کز جفا با انوری این می کند