غزل شمارهٔ ۱۰۸
با روی دلفروزت سامان بنمی ماند
با زلف جهان سوزت ایمان بنمی ماند
در ناحیت دلها با عشق تو شد والی
جز شحنهٔ عشقت را فرمان بنمی ماند
زین دست عمل کاکنون آورد غم عشقت
آن کیست که در عشقت حیران بنمی ماند
در حقهٔ جان بردم غم تا بنداند کس
هرچند همی کوشم پنهان بنمی ماند
