بضیاء دولت و دین خواجهٔ جهان منصور

به کلک بیاراست پیشگاه هنر

به پیش عزمت خاک کثیف باد عجول

به جنس جنس هنر در جهان تویی معروف

به جود قدرت آن داری ارچه ممکن نیست

تو آن کسی که کند پاس دولتت به گرو

به نزد برق ضمیرت پیاده باشد فرق

صفای طبع تو بفزود آب آب روان

عبارت تو چرا شد چو گوهر منظوم

به تیغ کره تو آنرا که کشته کرد اجل

به آب رفق تو آنرا که تشنه کرد امل

بزرگوارا من بنده و توابع من

مرا نه در خور احوال عادتیست حمید

مرا نه در خور ایام همتیست بلند

زمانه هرچه بپوشد نهان بنتوان کرد

مرا فلک عملی داد در ولایت غم

به خیره عزل چه جویم که می رسد شب و روز

من از فلک به تو نالم که از تو دشمن و دوست

همیشه تا بخروشد به پیش گل بلبل

نصیب دشمنت از گل همیشه بادا خار

حساب عمر بداندیش بدسگال تو باد

ز بیم پیکر خصمت چو پیکر مرطوب

سفید چشم حسود تو چون تن ابرص

لگام حکم ترا کام کام برده نماز

به رنج حاسد و بدخواهت آسمان شادان