تشنه فتادند به دشت حجیز

خون به حد جرعه به جامی نماند

ز انده مردن سر و پا می زدند

بی خودی از پای در افگندشان

ناقه سواری سوی ایشان گذشت

از تف هر سوخته خونش بسوخت

بر سر هر تشنه روان کرد رود

زانچه خضر در لب الیاس ریخت

چشمهٔ حیوان خور و تشنه ممیر

کوست ز من تشنه تر او را سپار

کرد روان او به سوی دیگری

مرگ خود و زندگی یار خویش

چشم حریفان قدری باز کرد

گشت مزاج از سکراتش خراب

خاک شد آن تشنه که آبش نبود

آن همه را نیز نماند آب خورد

جان ز میان زحمت خود برده بود

و آنچه ز لب خورد ز مژگان فشاند

کاینست جداگانه جوان مردیی

کار چو با جان فتد آنجاست کار

چند چو خسرو صفت دیگران