هیچتراز هیچ به درگاه تو

شام عدم صبح وجود از تو یافت

بارگه اِنَّ اِلینا اِیاب

وانکه همه نیست کند هم توئی

جام رضا بخش از آن مستیم

صورتی از نیست برون آمده

کز خود هستیّ خود شرم باد

آدمی فانی و معدوم کیست

کو ز قفای دو عدم گشت پست

آن ز تو گوئیم که مطلق تُراست

جز تو کس از سِرّ تو آگاه نیست

های هُویّت که تواند گشاد

باخبران نیز ز تو بیخبر

کار تو ز اندیشه مردم برون

حبل قضای تو که یارد گسست

رشته درازست گره بر گره

یک گرهش را نگشادند باز

به نشود پای یکی مور لنگ

وای که بر قادر عالم چه زور

معترف آئیم به نقصان خویش

پیشه ما چیست به جز بندگی

عاجزی خود به شفاعت بریم

از من و از طاعت من بی نیاز

گر ننوازی که تواند نواخت

ره تو نمائی که توئی رهنمای

باز کن آن پرده که بارم دهی

طوق ده از سلسله کوثرم

تا ز پُل آن سوی گرایم سلیم

دیده از آن نرم ترم ده ز شرم

سرمه سپیدم ده از انوار خویش

بدرقه ده که بر ایشان زنم

مزبله دیو درون منست

تا کنم از خویش بسویت گریز

نفس زبونگیر زبونم گرفت

که آهوی من باز رهد زین پلنگ

دور مدار از من و کردار من

کِشتهٔ کس برندهد نیم شاخ

ابر کرم بخش کزان بر خورم

گلشن امید مرا تازه کن

پیش تو ارزد به پذیرفتنی

حکم به دستور عنایت سپار

سلسله گردن حال منست

خطّ امانم ده و آزاد کن