فلک بی میل دورانی ندارد

که مردم عشق و باقی آب و خاکست

تو عاشق شو که به ز آن جمله اینست

همه مستی شمر چون ترک هستیست

وگر طاعت کنی بی عشق خاکست

که خود را زنده سوزد بر سر شوی

خراش سوزنی بنمای در پوست

نداری شرم از این ایمان بی درد

ز بستان در قفس رغبت کند باز

فرو افتد ز ابر تیره بر خاک

چو بی دردی ز دردت جان براید

که دولت را درو پوشیده رازیست

که فتح آن خزینه زین کلید است

نمک را حق گذار بندگی باش

توانگر خود نه محتاج در تست

که بر حلوا کند منعم شکر خند

نه چون موران گره در سینه داده

همیشه تلخ باشد روزگارش

فروتن باش همچون شاخ پر بار

که خود در نیستی ناچار باشی

که با بیش از خودی لابد کنی بیش

خدا را یاد کن دیگر تو دانی