به خلوت رفت از آن خلوت نشینان

کز آب گل کند گل را نمازی

به گیسو چشم بد را راه بر بست

بهای هر دری خرج سپاهان

عروسانه ز سر تا پای پوشید

به دوش افگند چون پروین به مهتاب

به یک خنده جهانی پر شکر کرد

موکل کرده بر هر غمزه خوابی

دو چشم شوخ هم هشیار و هم مست

میان خواب و بیداریست گوئی

هلاک عاشقان بر وی نوشته

حیات افزای مردم چون مسیحا

هزاران توبه در هر خم شکسته

به بستی زاهد صد ساله زنار

که از نامحرمان خالی کند جای

تذروی ماند و پس در چنگل باز

نشاط کامرانی در سر افتاد

شدند از بزمگه سوی شبستان

دهن را ز آب حیوان کرد سیراب

کشید آن سرو را چون گل در آغوش

که نقش پرنیانش از پوست برخاست

که خون پخته جست از نافهٔ خام

نهالی در شکاف غنچه بنشاند

که گلگونش به جوی شیر می جست

رو از فرهاد پرسش کن که چون بود

ز میلش سرمه دان تاراج می شد

چکید آب حیات از کام ماهی

میانش بر میان و دوش بر دوش

چو شاخ سیمین بر برگ شمشاد