به زاری گفت کای جانم بتو شاد

بزرگیهای بی اندازه کردی

چو بود این بی سبب در پرده ماندن

مرا بگذاشتی در خاک خواری

جوابش داد شمشاد قصب پوش

اگر بالا شدم چون دیدمت مست

توانم کز وفاداری درین راه

فرود آیم ازین منظر خرامان

ولی ترسم که وا ماند ز پرواز

تو شاه و عاشق و دیوانه و مست

برو خود را به بازار شکر بند

لب شیرین که جز با جان نسازد

مبر نام شکر گر خود نبات است

شکر گر چه دهد ذوق زبانی

تو خوش خوش با پری رویان دمساز

مده دمهای سردم را به خود راه

حذر کن زین فغان آتش آلود

نبینی کاه جان مستمندی

درافگن زلف تا زآن رشته ناز

وگر بالا نخوانی زین مغاکم

وگر راضی بدان شد لعبت نور

که باشد ذره ای از خویش نومید

وگر محراب دیگر پیش کردم

جوانی تهمت مرد است دانی

من ار نرخ شکر پرسیدم از مار

ز شور شکرم تسکین نباشد

نکردم من گناهی ور که کردم

گناهم گر ببخشی شرمسارم

بدین خواری مرنجان بی خودی را

به خوش خوئی توان با دوستان زیست

گلی کز بوی خوش نبود نشانش

به آزار غریبان دست مگشای

جفائی کان ز تو بر همرانست

دگر باره پری روی فسون ساز

دعا از زیر لب پرواز می داد

که شاها تا ابد شاه جهان باش

شکوهت را فلک زیر نگین باد

من آن طاووس رنگینم در این باغ

نه تسکینی که خود را باز جویم

ندانم کاین گره تا چون کنم باز

نبینم ره چو رویت بینم از دور

برانم زین دل دیوانهٔ خویش