بیکار دلی باشد کو را نبود دردی

دردی که بود از عشق جانم به فدای آن

شبها منم و شمعی هم سوخته و هم مست

شد وقت گل و روزی فریاد که ننشینی

زانگه که غمت در دل چون حرص بخیلان شد

گفتم که غمت آخر تا چند خورد خسرو