ای فراق تو یار دیرینه

درد تو میهمان هر روزه

غرق خونم که میخلد هر دم

ای دریغا که خاک خواهم شد

ای صبا زینهار یادش ده

گاهگاهی خرامشی نکنی

چند گاهی مرا زدل شده بود

وه که بازآمدی و خسرو را