بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شبها

خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش

همی کردم حدیث ابرو و مژگان او هردم

چه باشد گر شبی پرسد که در شبهای تنهایی

بیا ای جان هر قالب که تا زنده شوند از سر

مرنج از بهر جان خسرو اگر چه می کشد یارت