سخن قند مگو با لب شکر شکنش

هر که بیند شکند بالب و دندان دهنش

چیست آن غنچه که پنهان شده در پیرهنش

گفت باید طلبید ازلب شیرین منش

باز گلگون کند از خون دل خویشتنش

چشم سر مست تو ترکیست که یغماست فنش

تا چه طوطی است که ازآینه باشد سخنش!