102
گزیدهٔ غزل ۳۵۵
آمدی باز و به نظاره برون آمد دل
لحظه ای باش که جان نیز برون می آید
خوشم از گریهٔ خود گرچه همه خون دلست
زانکه بوی تو زهر قطرهٔ خون می آید
مستی ورندی عاشق کشی و عشوه و ناز
هر چه گویند از آن تنگ دهن می آید
به وفاداری اوگشت تنم خاک و هنوز
نکهت دوستی از ز کفن می آید