گزیدهٔ غزل ۲۳۷

نگارا از من مسکین چه خیزد

چرا هجر تو با ما می ستیزد

همی خیزد ز زلفت نالهٔ دل

چو آن آواز کز زنجیر خیزد

مپوشان روی را بگذار که شرم

شود گل آب و در پیشت بریزد

چو جا در سینهٔ خسرو گرفتی

درون او ز جان بیرون گریزد

متن