108
گزیدهٔ غزل ۱۹
آورده ام شفیع دل زار خویش را
پندی بده دو نرگس خون خوار خویش را
ایدوستی که هست خراش دلم از تو
مرهم نمی دهی دل افکار خویش را
آزاد بنده ای که به پایت فتاد و مرد
وآزاد کرد جان گرفتار خویش را
بنمای قد خویش که از بهردیدنت
تربر کنیم بخت نگونساز خویش را
سرها بسی زدی سر من هم زن از طفیل
از سر رواج ده روش کار خویش را
دشنام از زبان توام می کند هوس
تعظیم کن به این قدری یار خویش را