خبری ده به من ای باد که جانان چون است؟

رخ و زلفش را میدانم باری که خوشند

هم به جان و سرجانان که گمانیش مگوی

با که می خورد آن ظالم و در خوردن می

چشم بد خوش که هشیار نباشد مست است

روزها شد که دلم رفت و دران زلف بماند

خشک سالی است درین عهد وفا را ای اشک

پست شد خسرو مسکین به لگد کوب فراق