عشق تو هرگزم ز سر نرود

گر برآید ز دوریت صد سال

کمترک خفت و خیز، تا خورشید

صبر من رفت، تا عدم برسید

بوسه ای ده که تشنگی شراب

آنکه او را لب تو بدخو کرد

چه کنم در دلت نمی گنجم؟

گر سر از عشق می رود، گو رو

خسروا، جان به شوق بخش که مرد