سبزه ها نو دمید و یار نیامد

نوبهار آمد و حریف شرابم

چشم من جویبار گشت ز گریه

آمد آن گل که باز رفت ز بستان

عمر بگذشت و زان مسافر بدخو

خوبرویان بسی بدیدم، لیک

با چنین آه و اشک، چو باران

آن صبوری که تکیه داشت بر او دل

خون دل خوردم و بسوختم، آری

آنچه از غم گذشت بر دل خسرو