چمن ز سبزه خطی بر رخ جمیل کشید

به رنگ و بوی بیاراست گلستان خود را

بتان آزری از بتکده برون جستند

بهار در ره آیندگان باغ نگر

سرودگویان بلبل به جام لاله شتافت

بهشت شد چمن و خوش کسی که با خوبان

به می سبیل کنم خون خود که خوبان را

نهاد نرگس بیمار چون به بالین سر

دوید خوی ز بناگوش پیل مست سحاب

دوال داد میی کز رکاب اهل کرم

برون خرام کنون، خسروا، اگر خواهی