نماز شام که آن مه مرا جمال نمود

ز بس که روز و شبم در خیال اینم کشت

ندانمش ز کجا پرسش دلم می کرد

دلم ببرد، گرفتم که دزد دل بنما

ز حال گم شدگان درش خبر جستم

رقیب گفت که یاد تو می کند گه گاه

ترا به خواب تنعم چه آگهی زان شب؟

نوید تیغ سیاست ز چون تو سلطانی

نظاره تو زد آتش به جان خسرو، از آنک