آن خون که گاه مستی از آن مست ما چکد

شوید چو رخ به صبح، کند غرقه خلق را

ای زاهد، از دعای بد ایمن مشو که شب

جام لبت که محتشمان را حلال باد

مردم در این هوس که شبی سر نهم به پاش

خاک درت به چشم من، از گریه خون خورم

محکم قبا مبند که دامن بگیردت

شمشیر آبدار کشیدی بر اهل عشق

تو می روی و از پی خونریز خویشتن