چشمت که قصد جان من ناتوان کند

مرغ دل آشیانه به زلف تو می کند

آن کس که مانده بسته سودای زلف تو

از نردبان زلف تو هردم به آفتاب

شمعی که پیش روی چو ماه تو بر کنند

از دست دیر آمدن و زود رفتنت

خسرو چو در تو می نرسد، باری ار به لب