از حال مات هیچ حکایت نمی رسد

گویند بگسلد چو بغایت رسید عشق

گمره چنان شده ست دلم با دهان تو

بگذشت دوش زلف و رخت پیش چشم من

از خون نوشته قصه دردت رسول اشک

ای عقل، بگذر از سر خسرو که مر ترا