ناگاه پیش ازان که کسی را خبر شود

کردند آگهم که فلان رفت و دور رفت

او می رود چو جان و مرا هست بیم آن

کو قاصدی که بر دل من دل بسوزدش

لیکن خبر چگونه رساند به سوی من

گویی مه دو هفته بدیدش که هر شبی

بی او جهان، دو چشم ندارم، که بنگرم

ای آب دیده، این دل پر خون ببر ز من

گر تا به لب رسید فلان را ز دیده آب