شبها اسیر دردم و خوابم نمی برد

جور زمانه برد ز من هر چه بود، وای

عمرم به بت پرستی و مستی گذشت، هیچ

گر چه خوش است شربت صافی، ولی چه سود؟

از مسجد، ار چه می شنوم غلغل دعا

دی یار نازنین که دل از دست ما ببرد

امشب درازی شب ظالم مرا بکشت

من گریه را به حیله نگهداشت می کنم

ای دل، ز قصه من و از سرگذشت خویش

چون گل درید سینه خسرو نسیم دوست