نیست به دست امید بخت مرا آن کمند

دعوی عیاریم رفت به کویش فرود

بی سر و پا می دویم تا به کجا سر نهیم

تنگ میا زآه من، چشم بدان از تو دور

در ره جولانت چون دیده ما خاک شد

هستم ازان گفت تلخ در سکرات فنا

ای که به بازار حسن قیمت خوبان کنی

سوخته از پند خلق سوخته تر می شود

خسرو اگر عاشقی بیم ز کشتن مدار