زاهد ما دوش باز در ره بت پا نهاد

دل که به تسبیح داشت در خم زنار بست

گفت صنم، «زان ماست، هر که همه تر کند»

پایه آن آفتاب هست بغایت بلند

محو خرد کرد عشق، در طلب جان نشست

ذوق می لعل گون پیر خرد در نیافت

راند به دلها سمند، نعل در آتش فگند

کرد تقاضای جان، دید کباب جگر

سیل غمش در رسید، آب ز سر در گذشت

سر ز درش برده بود خسرو مسکین که عشق